صفت نفخ

(خروج هوا از مخرج حرف هنگام تلفظ آن؛ از صفات فرعى حروف)

نَفْخ (با فتح اول و سکون دوم) در لغت به معناى دمیدن هوا از دهان است و در فن تجوید به خروج هوا از مخرج حرف، هنگام تلفظ آن گفته مى‌شود و در مقام ادا، لب‌ها باد می‌کنند و صوتى پدید می‌آید. نفخ از صفات فرعى و غیرمتضاد حروف به شمار مى‌آید.

حرف داراى این ویژگى را «حرف منفوخ» گویند؛ مانند: تلفظ «ف» در کلمات: أُفّ، کهف، أفواههم، أفواج و فَوَیل.

نیز ر.ک: حرف منفوخ.

[۱]بیگلری ، حسن;سرالبیان فى علوم القرآن;صفحه ۱۷۵