صفت نفخ

(خروج هوا از مخرج حرف هنگام تلفظ آن؛ از صفات فرعى حروف)

نَفْخ (با فتح اول و سکون دوم) در لغت به معناى دميدن هوا از دهان است و در فن تجويد به خروج هوا از مخرج حرف، هنگام تلفظ آن گفته مى‌شود و در مقام ادا، لب‌ها باد مي‌کنند و صوتى پديد مي‌آيد. نفخ از صفات فرعى و غيرمتضاد حروف به شمار مى‌آيد.

حرف داراى اين ويژگى را «حرف منفوخ» گويند؛ مانند: تلفظ «ف» در کلمات: أُفّ، کهف، أفواههم، أفواج و فَوَيل.

نيز ر.ک: حرف منفوخ.

[1]بيگلري ، حسن;سرالبيان فى علوم القرآن;صفحه 175