نکته ای از کارگاه تخصصی هنر تلاوت ۱۳۹۹/۵/۲۲

شیخ محمود خلیل الحصری در کتاب احکام قرائت القرآن الکریم در خصوص ملاکهای تجوید، مواردی را ذکر می کنند که به این موارد اشاره می گردد. ملاک یادگیری و رفع ایرادات، تلقی از استاد و اقراء است. نگاه کردن به حالات دهان قاریان متبحر و اساتید تجوید می تواند تا حدود زیادی منجر به یادگیری و شناخت موارد مثبت و منفی و رعایت آنها گردد:

الف): تمضیغ اللسان که منظور ورزیدگی زبان است که منجر به بیان واضح و شفاف حروف و کلمات می گردد.

ب): تقعیر الفم که منظور اداء حروف و مصوتها از اقصی الحلق می باشد.

پ): تعویج الفک که منظور عدم توجه به حالات فک و وجود حرکات زائد در فک است.

ت): ترعید الصوت که منظور لرزش صدا و طنین نامطلوب صدا است.

ث): تمطیط الشد که منظور کشش تشدید است.

ج): تقطیع المد که منظور قطع و وصل کردن حرف مدی و ایجاد دو یا چند حرف مدی در یک حرف مدی است.

چ): تطنین الغنّات که منظور شدت دادن به غنه ها و غنوی کردن بی مورد است.

ح): حصرمه الراءات که منظور رعایت تلفظ صحیح حرف راء است.

خ): قرائت تنفر منها الطباع که منظور کیفیتی از قرائت حروف و کلمات است که منجر به تنافر طبع اهل اداء می شود.

د): تمجَّها القلوب و الاسماع که منظور ایجاد حالات نامناسب در صدا مانند حالت گریه است که منجر به قرائت نامطلوب کلمات می گردد.