اصطلاح سبک و سنگین

اصطلاح سبک و سنگین از مناظر مختلفی قابل بررسی است و در هر بخشی دارای معنی خاصی است:

الف): از نظر درجه صوتی صدای سبک به صدای زیر و صدای سنگین به صدای بم می گویند.

ب): از نظر محتوای فنی، سبک به حالتی می گویند که ملودی به شکل ساده اجرا شود و بدون تکنیک خاص باشد. عکس آن را صدای سنگین گویند

پ): از نظر سرعت تلاوت، سبک به سرعت تند، و سنگین به سرعت کند و با طمأنینه و بدون بطی (کندی ملال آور) اطلاق می شود.

ت): از نظر تواجد در مستمعین، سبک به حالتی می گویند که جنبه های ظاهری برای خواننده مهمتر از جنبه های مفهومی باشد. عکس آن را سنگین می گویند.

ث): از نظر طمأنینه در اجرا، سبک به حالتی می گویند که به مستمع حالت آرامش ندهد. عکس آن را سنگین گویند.

ج): از نظر رعایت احکام تجویدی، سبک به شخصی اطلاق می شود که قوانین و ضوابط تجویدی را رعایت نکند.

چ): از نظر کیفیت حزن در اجرا، کسی که با طمأنینه تلاوت کند را خاشع یا همان سنگین خوان می گویند.

ح): از نظر درونیات و روحیات افراد، میزان فعال بودن (تحرک اجرا) معیار سبکی و سنگینی تلاوت می باشد.

خ): از نظر جایگاه صدا در دستگاه تکلم، سبک به حالتی از صدا گویند که در سر تولید می شود و صدای سنگین در سینه.

د): از نظر ترتیل و شمردگی در قرائت، کسی که به صورت واضح و شمرده تلاوت می کند را سنگین و عکس آن را سبک گویند.