خلاصه مطالب جلسه استاد حنیفی – سه شنبه 95/11/19

۱ – شدت صدا نباید به شکل نامطلوب، کم و زیاد گردد. خفض و فتح صدا باید در قالب فن اجرا شود و بر زیبایی کار بیافزاید.
۲- نباید تعداد سکتهای تلاوت زیاد شود. افزایش تعداد سکت موجب ایجاد شکاف در ملودی شده و از جذابیت و یکپارچگی آن می کاهد. همچنین تعدد سکتها مخالف اصل روانی و سلاست در لحن می باشد.
۳- سکتهای تلاوت باید تحت قالب فنون تنغیمی مورد استفاده قرار گیرند.
۴- اسراع و ابطاء در اجرا نباید ملموس باشد. این حالت از قالب ترتیل خارج است.
۵- ادای روان و باقوام حروف و کلمات از مسائل مهم اصل سلاست در لحن می باشد.
۶- یکی از ویژگی های لحن و جلوه های لحنی، داشتن نفس طولانی است.
۷- یکی از جلوه های مهم اقراء، استفاده از نفس طولانی در تلاوت است و بهتر است که در کل تلاوت، نفس یا نفس هایی در حد 35 الی 40 ثانیه نیز اجرا شود.
۸- تنوع در قفلات (مواقف لحنی) یکی از مهارتهای تنغیمی محسوب می شود.
۹- یکی از موارد استفاده از ترکیبات که یک امر مهارتی محسوب می شود، استفاده از آنها در قفلات می باشد.
۱۰- برای جلوه دار شدن قطعات اوج و برای پویاشدن و تحرک بیشتر بهتر است روند اجرای ملودی و انتقال به بالا و پایین صدا بیشتر شود.
۱۱- هرچقدر فراز و فرود صدا بیشتر شود، ملودی سازی و قدرت تنغیم نیز افزایش میابد.
۱۲- اوج های ترتیل باید حالتهای ترتیلی داشته و نباید مدل تحقیق اجرا شوند.
۱۳- قفلات لحنی در ترتیل بهتر است که دارای تنوع باشند تا فنی تر و زیباتر گردند.
۱۴- ورود به هر مقام باید از روی شناخت، تسلط و اراده باشد و نباید به شکل اتفاقی مقام تغییر کند. تغییر غیر ارادی مقام و ردیف لحنی جزو مصادیق خارج لحنی محسوب می شود.
۱۵- برای رفع لرزش های اضافی و غیر ارادی باید روی مدت صدا و کشش صدا تمرین نمود.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *