موضع شفتین

«شفه» به معنی “لب” و «شفتین» به معنی «دو لب» است. شفتین برای خود یک موضع است که چند مخرج حرف در آن است. واژه ی “شفاهی” از این کلمه ساخته شده است. موضع شفتین دارای 2مخرج است. (مخرج پانزدهم و مخرج شانزدهم) اولین مخرج موضع شفتین، مخرجُ الفاء(ف) است که یک مخرج است و فقط یک حرف دارد. محل تولید «فاء» لب پایین و دندان بالا است. به عبارت دیگر لب پایین به دندان بالا مماس شده و زبان در این میان هیچ نقشی ندارد و کف دهان می خوابد. اگر هنگام ادای حرف (ف) تار صوتی بلرزد، «واو» فارسی تولید می شود. ویژگی حرف (ف) “نفخ” است. هوای درون حرف (ف) نفخ می کند و صدای فوت می دهد. (در عربی به فوت، نفخ می گویند.) در گذشته وقتی مورد بارزی را از یک پدیده می دیدند یا می شنیدند، با استفاده از آن کلمه می ساختند؛ مثلا:  واژه هایی مثل خراش یا خشن، که حرف (خ) خشونت را می رساند. یا در کلمه ی لین (نرمی) حروفی مانند «ل، ی، ن» حروفی هستند که نرمی خاصی دارند. نفخ هم صدای دمیده شدن هوا می دهد.