توضیحاتی در خصوص اقراء

اقراء مصدر باب افعال است و هجده معنی برای آن اشاره شده است. معانی پرکاربرد این موضوع شامل تعدیه به معنی گذراندن، تعریض به معنی اشاره کردن، اعانه به معنی یاری کردن و همچنین به سخن درآوردن یا خواناکردن آمده است. اقراء در قدیم به معنی آموزش قرآن همراه با خواناکردن کلمات بوده است و سپس تحت تأثیر علم حدیث قرار گرفته است. در مفهوم جدید اقراء سه موضوع به آن اضافه شده است:

الف): ارائه تلاوت پیوسته به استاد به صورت اداء (دریافت کیفیت خوانش قرائت استاد)

ب): حفظ کردن قرآن و از حفظ خواندن

ج): آموزش قرائت الفاظ همراه با تعلیم معانی

لذا بر این اساس کسیکه الفاظ قرآن و معانی قرآن را یاد بگیرد را مقرئ می گویند. بر همین اساس قاری کسی است که طالب یادگیری قرآن به شکل تلقی است و کیفیت قرائت را از استاد به شکل اداء فرا می گیرد. بر همین اساس قراء به دسته های زیر تقسیم می شوند:

الف): قاری مصحفی – کسی است که فقط از روی مصحف می خواند و خود را شاگرد مصحف می داند و اقراء نکرده است.

ب): قاری مبتدی – کسی است که شروع به اقراء می کند و قصد دارد که کل قرآن را به استاد ارائه و تلقی کند.

پ): قاری منتهی – کسی است که اقراء کرده و اجازه یک قرائت را دارد و در مسیر یادگیری حداقل سه قرائت مشهور است.

ت): قاری مجاز – کسی است که شیخ قرائت به وی اجازه قرائت داده است. این شخص می تواند قرائت کند و تعلیم دهد.

ث): قاری مجیز – کسی است که علاوه بر موارد فوق، مجوز اجازه دادن به سایرین را نیز دارد.