نکات تلاوت

کنترل صدا باید در دست خود قاری باشد. اگر در میان خواندن احساس کردید می توانید در پله بالاتری بخوانید این کار را انجام دهید و وارد یک قرار جدید شوید و ادامه دهید؛ در غیر این صورت اگر نمی توانید، به تار صوتی صدمه وارد می کنید. بیشتر از چیزی که توانتان هست انجام ندهید(لا یُکَلِفَ الله نَفساً إلّا وُسعَها). نباید قرآن را حتما بلند خواند. بلند خواندن امتیاز ویژه ای نیست بلکه یکی از امتیازات است. مردم آمده اند قرآن ما را بشنوند نه جیغ ما را. یکی از عللی که به جیغ زدن تمایل پیدا کرده ایم این است که خودمان معنی آیات را نمی دانیم و می دانیم که اکثر شنونده ها معنی آیات را نمی
دانند. بدین ترتیب، خواننده ای که چیزی می خواند و نمی داند مفهومش چیست برای کسی دارد می خواند که آن را می شنود و نمی داند مفهومش چیست. پس در این میان فقط صداست که منتقل می شود. حاکم صداست نه مفاهیم. مردم را  به صدای بلند عادت می دهیم در نتیجه از ما صدای پایین نمی پسندند. با صدای پایین، احساس لذت آنی و موقتی می کنند؛ پس از مدتی باید با صدای بلندتری برایشان بخوانیم تا راضی شوند.کار به جایی می کشد که تارهای صوتی قاریان ایرانی به سرعت در حال خراب شدن است ولی قاریان مصری این طور نیستند و نوعا این مشکل را ندارند. برای اینکه با همه ظرفیت صدایشان نمی خوانند مثل هواپیما که معمولا از تمام ظرفیت ارتفاع خود برای پرواز استفاده نمی کند و یک رنج میانگین دارد. بعضی وقت ها ممکن است ارتفاعش کمتر یا بیشتر شود ولی دوباره به رنج خود بر می گردد.