سبک شخصی (بخش اول)

نکته بعدی که باید به آن اشاره کنیم این است که همه خوانندگان و از جمله قاریانی که غیرتقلیدی می خوانند، همه صاحب سبک هستند. بدین معنی که هر شخصی دارای ویژگی ها، توانمندی ها و محدودیتهای خاص خودش می باشد و بر اساس این ضوابط، یک اثر موسیقایی را اجرا می کند. لذا بر هر خواننده ای لازم است که در طول دوره عمر هنری خود، سبک شخصی خود را پیدا کند. منظور ما از سبک شخصی همان کیفیتی است که خواننده بتواند بهترین نوع صدا، بهترین بیان ملودیک، بهترین احساس و سالم ترین اجرا را به نمایش بگذارد و این موضوع جدای از توضیحاتی است که در خصوص سبک، پیشتر اشاره نمودیم. کاملاً روشن است که برای دستیابی به سبک شخصی، حتماً باید از قاریان صاحب مدرسه و صاحب سبک بهره برد و دستیابی به سبک شخصی به دست نمی آید مگر با کسب تجربیات هنری و تخصصی. سبک شخصی می تواند قابلیت انتقال به دیگران را داشته و یا نداشته باشد. سبک شخصی می تواند رشد و ارتقاء پیدا کند و رشد آن منوط به کسب مهارتهایی است که باید حتماً در صدا و اداء وجود داشته باشد. بعضی از سبک های شخصی به دلیل ضعف در نگرش های موسیقایی، در یک مرحله خاصی متوقف می شوند و قابلیت رشد را ندارند. پس لازم است هر خواننده ای جدای از اینکه سبک شخصی خود را با راهنمایی استاد و تمرینات تخصصی به دست می آورد، نگاهی نیز به قابلیت های آن داشته باشد که آیا این سبک تحمل و ظرفیت ارتقاء و رشد را دارد یا خیر.